De drang om de deur open te slaan en de wereld in te gaan wordt steeds groter en groter. Maar we zitten opgesloten in huizen, in ons landje en in onze eigen wereld. In quarantaine. Ik ben een binnenmens geworden.
Meer dan ooit hebben we elkaar nodig. En prachtige initiatieven ontstaan. Maar soms, soms wil ik gewoon even heel hard gillen! Omdat ik gek word van de onzekerheid, verdriet en woede. Hoe lang gaat dit nog duren? Mijn zorgen als ondernemer nemen toe…Mijn zorgen als reiziger nemen toe…Mijn zorgen als mens nemen toe…
Maak jij je als ondernemer zorgen tijdens de Corona-crisis? Bezoek dan eens het digitale Coronaloket van de Kamer van Koophandel.
Ik heb het moeilijk en normaal vlucht ik dan. Ik ga op reis of duik de dansstudio in. Ik vind mezelf terug op het ritme van de muziek of in de golven van de zee. In quarantaine word ik verplicht al mijn emoties te ondergaan. Dit maakt me heel bewust van hoe fragiel mijn leven is.
Gefocust op het nieuws
Ken je dat? De NOS app draait overuren bij mij. Al het slechte nieuws, de verspreiding van het virus, de gevolgen ervan, de dood.
Het voelt als een hele slechte nachtmerrie…het nieuws, ik slurp het op. Alle negativiteit in de wereld. Maar waarom kijk ik echt zo vaak het nieuws? Omdat ik zoek naar het positieve sprankje hoop. ‘Er is een vaccin’ of ‘het gaat goed, we verminderen de maatregelen’. Maar tevergeefs vind ik dat nieuwsbericht niet.
Bezinning in quarantaine
Een eerlijk en kwetsbaar kijkje in mijn hoofd.
De afgelopen dagen schreef ik veel. Maar ik plaatste niks op social media. Er zijn zoveel mensen doodziek, ouderen enorm eenzaam en mensen die vechten over boodschappen. Ik ben nog fit, gezond en niet alleen. Mag ik dan ook verdrietig zijn? Ben ik nu de negatieve noot in jullie feed, terwijl jij misschien ook wel opzoek bent naar dat sprankje hoop in deze bizarre tijden? Toch wil ik mijn verhaal delen. Omdat we ons misschien allemaal wel groter voordoen dan dat we zijn. Omdat dit virus en deze crisis ons allemaal op een bepaalde manier raakt.
Maar hup, de dag is alweer begonnen. Ik zet mijn schouders er maar weer onder. Een verse smoothie en de laptop aan. Online leven, dat is nu het bestaan.
Over de auteur
Malou van Rede
Ik ben Malou, 30 jaar en bouw mijn eigen camper. Ik heb vorig kaar 4 maanden in een auto gewoond en bouw nu zijn grotere broertje Billy de Bus.
