De Cubaanse reisgids had ons vooraf al gewaarschuwd: “In Cuba beschikt de politie niet over snelheid meetapparatuur, dus als een politieagent zegt dat u te hard rijdt, dan rijdt u ook écht te hard. U krijgt een bekeuring. Met deze wetenschap vertrokken we in onze huurauto aan onze 10-daagse road trip door Cuba.
Dat Cuba een politiestaat is, werd ons al snel duidelijk. Overal langs de snelweg staat politie. Om niet in de zon te staan zoeken de agenten graag de schaduw van een viaduct op voor het opzetten van een controlepost. Een lokale gids gaf ons de tip om dan rustiger te rijden.
Iedere keer als wij het bordje Policia zagen staan minderde ik vaart tot ongeveer 70 á 80 km per uur, al is de maximumsnelheid 100 km per uur. Deze tactiek werkte goed, tot we in de buurt van Havana kwamen.
Een controlepost in Cuba
Onder ieder viaduct stonden hier wel een paar agenten bij te klussen.
Op 15 kilometer voor de Cubaanse hoofdstad minderde ik op de driebaansweg weer vaart voor een controlepost. Op de linkerrijstrook stond een man uitgebreid te zwaaien. Eerst dacht ik dat het een lifter was, pas op het allerlaatste moment zag ik zijn uniform en de politiejeep in de berm. Ik trapte op de rem en parkeerde onze huurauto netjes op de vluchtstrook. We maakten ons op voor de eerste kennismaking met de arm der wet van Cuba.
‘Paper’ en ‘Car'
“Pasaporte”, roept de vriendelijk lachende agent naar mij, als ik mijn raampje heb opengedraaid.
Ik lach vriendelijk terug en geef hem twee paspoorten; mijn eigen en die van mijn vriendin Martine. Hij kijkt ze snel door en vraagt dan naar mijn rijbewijs. Hij vergelijkt de gegevens met die in het paspoort en geeft de twee paspoorten terug. Dan begint hij uitgebreid in het Spaans te ratelen, ik kan er helaas niet veel van maken. Daarna perst hij er met een glimlach de volgende twee Engelse woorden ‘paper’ en ‘car’ uit. Natuurlijk liggen de autopapieren weer achterin de kofferbak. Dus, ik stap uit en duik in de kofferbak van de huurauto. Na even zoeken kan ik ze triomfantelijk aan de agent overhandigen.
Tachtig en niet honderd
Het volgende Spaanse woord (in Cuba spreken ze Spaans) dat mij wordt toegeroepen is “rapido”, gevolgd door het Engelse woord ‘ticket’.
Wat volgt is een interessant steekspel van beide kanten tussen losse Engelse en Spaanse woorden, veel lichaamstaal en gelach. Ik zeg “no” tegen de agent en vertel in het Engels dat ik hooguit 80 reed. Om het te verduidelijken wijs ik op de snelheidsmeter. Ondertussen zoekt Martine in het reiswoordenboekje snel op wat 80 is in het Spaans. De agent wuift het weg en schrijft op dat ik 120 Cubaanse Peso’s (ongeveer 100 euro) moet betalen. In mijn beste Spaans breng ik de volgende volzin eruit: “Aqui yo ochenta, no cien!”
De agent lacht vriendelijk terug en wil beginnen met het uitschrijven van de bekeuring. Deze sketch op de vluchtstrook van de snelweg herhaalt zich nog een paar keer. De agent gaat zelfs zo op in zijn rol dat hij bijna door een vrachtwagen omver wordt gereden. Ik kan hem nog net op tijd aan de kant duwen en zo zijn leven redden.
Een spontane nieuwe verkeersregel in Cuba
Ondertussen begint Martine zich behoorlijk op te winden en komt er ook bij staan.
Geïrriteerd begint ze in het Engels uit te leggen dat het niet mogelijk is om de snelheid van een auto met de ogen te meten. Deze onverwachte bijval heeft de agent niet zien aankomen. Met hulp vragende ogen kijkt hij de berm in. Hier staan drie collega’s geamuseerd het geklungel van hun collega te bekijken.
De agent begint ondertussen behoorlijk te zweten en bedenkt ter plekke een nieuwe Cubaanse verkeersregel. Op een papiertje tekent hij de drie rijstroken en schrijft er de maximale snelheid bij. Op de rechterbaan mag je 50, de middelste 70 en de linker 100. En omdat ik op de middelste baan 80 reed, zoals ik al eerder had bekend, was ik toch de pineut. Ik zou en moest betalen. Hij maakte weer aanstalten om de bekeuring uit te schrijven.
In Cuba nemen ze het niet zo nauw
Toen ik zijn tekeningetje zag begon ik te lachen en fanatiek nee te schudden.
De agent stond zelf op de linkerbaan, waar je dus 100 mag, waardoor ik daar niet kon rijden. Dit maakte ik hem al wijzend op de linkerrijstrook duidelijk met de volgende Spaanse ‘volzin’: “tu, boem!!!!! Accidente”. Als ik links had gereden zou ik hem overhoop hebben gereden! Hij begon hard te lachen en gaf ineens mijn rijbewijs terug en we mochten zonder ‘ticket’ vertrekken.
Parfum?
Snel stapten we in de auto en deden de deur dicht. Op dat moment kwam een vraag die ik meteen begreep: “Parfum?”
De agent wilde voor het doorlaten een fles parfum. Ik knikte nee. Daarna vroeg hij om deo, iets wat we ook niet van plan waren om af te geven. Martine kwam toen met de suggestie van shampoo. Dat vond de arme agent ook best. Martine stapte snel uit en viste behendig een mini-flesje Kruidvat damesshampoo, van 69 eurocent, uit haar toilettas en gaf die aan de agent. Hij was er als een kind zo blij mee en liep trots naar zijn drie collega’s toe.
We zijn snel ingestapt, toeterden en zwaaiden nog even vriendelijk naar onze nieuwe ‘vrienden’ en zijn rustig maar snel weggereden. Ons nog niet helemaal beseffende wat er was gebeurd. We hadden net een politieagent omgekocht met een mini-flesje damesshampoo van 69 cent!
Niek Arts
Een backpack vol herinneringen, meer heb je niet nodig toch? Zodra het weer kan reizen wij (Martine & Niek) de wereld over! Al onze avonturen delen we graag!
Zomervakantie in de zon? Dit zijn de leukste campings!
Vakantiepark met Kerstmis bezoeken? Dit zijn de leukste!
