Backpacken in Nicaragua is een aanrader voor iedereen die van avontuur houdt.
Terwijl we in de “Chickenbus” van Granada naar Léon zitten, kijk ik naar alle kleurrijke huisjes die voorbij komen. Het is een knus ritje. Ik zit tussen mijn vriend en een Nica (inwoner van Nicaragua) geperst, maar gelukkig staan alle ramen open zodat de tocht een beetje verkoeling brengt. Voor elk huis ligt er wel iemand in een hangmat siësta te houden terwijl de hond of het varken de voortuin bewaakt. Van het uitzicht genieten tijdens het reizen is toch altijd wel heel vermakelijk.
De man naast mij knoopt een gesprek met me aan in gebrekkig Engels, maar gelukkig kunnen we overschakelen naar het Spaans om elkaar beter te begrijpen. Ik vind het altijd leuk om mijn Spaans te oefenen met locals en echt contact te maken. We hebben het over het woord “Diacachimba”. Ik heb het op meerdere shirts en petten zien staan en ik heb het woord vaak horen vallen in gesprekken tussen locals, maar wat betekent het nou eigenlijk?
Día betekent inderdaad dag en het gaat vooral om het gevoel dat je zin hebt in de dag en dankbaar bent voor een nieuwe dag. Je opent je ogen wanneer je wakker wordt, je voelt de warmte en het licht van de zon op je gezicht, je bent dankbaar voor het licht dat schijnt en dankbaar voor een nieuwe dag waarop je weer zo veel mooie dingen kan beleven. Elke ochtend beginnen met het “Diacachimba-gevoel”, ik word vorlijk van het idee, het klinkt bijna als een soort mantra.
Wanneer we in Léon aankomen, zwaaien we de aardige man gedag en wensen hem een fijne dag waarin we uiteraard gelijk even de nieuwe “slang” oefenen: ¡Diacachimba Señor!
Léon: La ciudad de calor
Na één minuut stil te staan met onze backpacks in de zon snappen we direct waarom Léon ook wel “La ciudad de calor”, oftewel de stad van de hitte, wordt genoemd.
We vonden het in de vorige plaatsen waar we waren ook al aardig aan de temperatuur en we konden ons niet zo goed indenken dat het een paar uur verderop echt zo veel heter zou zijn, maar ze hadden toch echt gelijk, het is hier pas echt heet!
Léon is een prachtige stad met mooie gebouwen, marktjes en pleintjes. We proberen ons maar gewoon over te geven aan de hitte, maar het voelt alsof er een warme fohn op je gericht staat.
We ontdekken een leuk Frans bakkertje en een fijn restaurantje op een hoog dakterras. Daar moeten we vanavond maar eens gaan eten. Na een uurtje zwetend door de stad te hebben gewandeld, trakteren we onszelf op een koud Toña biertje en een verkoelende duik in het zwembad bij ons hostel. Tijdens het biertje lezen we ons in over de vulkanen die zich in de buurt van Léon bevinden.
We zijn namelijk niet alleen in Léon om de stad te zien, maar eigenlijk vooral omdat je vanuit deze stad hele gave tochten op vulkanen kan maken met de organisatie: Volcanoday. De hike inclusief overnachting in de natuur op de Télica vulkaan spreekt ons het meest aan.
Proosten op het goede leven
In de avond gaan we de stad weer in om bij het rooftoprestaurantje te eten. Dit is fantastisch, want hier lijkt het toch iets koeler dan beneden.
We bestellen ons vaste recept, naast een grote fles koud water, een klein flesje Flor de Caña 7 años met ginger ale. Flor de Caña is de overheerlijke, lokale rum. We krijgen de rum in een klein koelertje, een blikje ginger ale ernaast en koelertje met ijsklontjes (die overigens zo weggesmolten waren). We proosten op het goede leven zoals de Nicaraguanen dat doen: “Salúd, dinero y amor”, oftewel gezondheid, geld en liefde.
Na een kort nachtje met het geluid van mango’s die vanuit de boom in het zwembad plonsen, gaat onze wekker om 5 uur af. Wij zijn absoluut geen ochtendmensen, maar de zon schijnt en we hebben een hele toffe dag voor de boeg. We voelen het, ¡Diacachimba baby!
Backpacken in Nicaragua: Met je hele hebben en houwen de vulkaan op
Met twee gidsen en een groepje hikers pakken we de backpacks in met campingspullen, onze eigen hoognodige spullen en iedereen neemt het een en ander mee in zijn backpack voor het eten en drinken daar.
Na een kort ritje worden we afgezet onderaan de vulkaan. Het eerste deel van de hike is nog niet zo steil en de hitte valt nog erg mee, dus we genieten van de omgeving en de gidsen leggen van alles uit over de bomen en planten die we tegenkomen.
Hoe hoger we komen, hoe hoger de zon ook komt te staan en het pad wordt nu toch wel erg uitdagend. In het tweede, steile gedeelte, nemen we af en toe een korte pause als er even een plekje met schaduw is. Mijn vriend moet me hier en daar een beetje moed in praten om door te gaan want ik glijd soms weg door de losse steentjes en ik vind het best spannend. Zijn support doet me veel goed en uiteindelijk komen we bij het derde deel aan dat gelukkig weer wat minder steil is.
Hier worden we even opgesplitst om hout te gaan zoeken voor het kampvuur. Het is extreem droog geweest en er zijn ook behoorlijk wat bosbranden geweest die ervoor hebben gezorgd dat dat hout lastig te vinden is en we ook meerdere botten van gestorven wilde paarden tegenkomen. Creepy! Uiteindelijk lukt het toch aardig om met de groep wat hout bij elkaar te sprokkelen en kunnen we verder.
Na een uurtje komen we eindelijk aan bij een prachtig veld, bijna bovenop de vulkaan, waar we onze tenten op mogen zetten. We zetten ons tenten op, eten en drinken wat en gaan vervolgens naar de top om het prachtige uitzicht te bewonderen en de zonsondergang te zien.
Bovenop de vulkaan zit een vriendelijk uitziende Nica op een koelbox. Deze man heeft het heel goed voor elkaar, hij verkoopt ons een koud Toña biertje voor veel te veel geld, maar dat kan ons op dit moment allemaal niks schelen. Het was een ontzettend pittige, maar prachtige dag, ik zit bovenop een vulkaan naast mijn grote liefde en ik kijk naar de zon die langzaam achter de andere vulkanen wegzakt en ik voel het weer, ¡Diacachimba!
Als de zon onder is, lopen we terug naar het kamp en maakt een deel van de groep het vuur, het andere deel gaat de maaltijd voorbereiden. We eten gezellig met elkaar dicht rond het vuur want het koelt behoorlijk af op deze hoogte als de zon onder is. We kletsen nog wat na en gaan moe, maar voldaan en met een heel gelukkig gevoel onze tentjes in. Ondanks het feit dat het behoorlijk fris is, laten wij onze buitentent eraf zodat we onder de prachtige sterrenhemel kunnen slapen.
De volgende dag staan we heel vroeg op en is het nog heel fris dus lopen we allemaal omhuld in onze slaapzakken naar een hoekje op de vulkaan waar we de zonsopgang kunnen zien. ¡Diacachimba! Wat een mooi begin van de dag!
Backpacken Nicaragua: Ontbijten op een vulkaan
We ontbijten met havermout en banaan, ruimen onze tentjes op, kijken nog een keer goed om ons heen en beginnen aan de hike terug naar beneden.
Naar beneden is uiteraard een stuk minder vermoeiend, maar het steile gedeelte vergt wel wat concentratie omdat we weinig grip hebben en we nou niet bepaald van plan waren om op onze billen naar beneden te glijden.
Eenmaal beneden geven we elkaar allemaal een high-five en een knuffel. We voelen ons allemaal erg trots op onszelf, maar zijn ook een beetje triest dat het er al weer op zit. Het is zo fantastisch om zoiets bijzonders mee te maken met een groep mensen die je niet kent. Je leert elkaar in zo’n situatie op een speciale manier kennen.
Eenmaal terug in de bloedhete stad, gaan we met kleren en al onder de douche staan, alles is zo vies en stoffig geworden. Soms baalde ik er tijdens het reizen van je in Nicaragua niet zo vaak een warme douche tegen komt in hostels, maar in Léon is de koude douche mijn allerbeste vriend.
Fris en fruitig strijken we neer bij het leuke Franse bakkertje dat we eerder ontdekten om onszelf op een heerlijke lunch te trakteren. We bekijken de foto’s en genieten na van dit prachtige avontuur.
Over de auteur
Joyce Janmaat
Mijn naam is Joyce en ik ben 28 jaar. Het liefst ben ik het grootste deel van het jaar op reis. Tijdens de wintermaanden reis ik het liefst af naar Midden- en Zuid-Amerika om van de zon, de cultuur en de natuur te kunnen genieten, mijn Spaans bij te houden en salsa te dansen. Europese bestemmingen vind ik ook fantastisch en plan ik het liefst in de lente en zomer.
